ZE FLUISTERT
© Alex van der Horst januari 2009
refr.
het huis is mijn woning geworden.
Schoorvoetend omgeeft ze mij met muren en steen,
verlegen nog legt ze haar arm om mij heen,
ze fluistert en denkt met me mee.
eerst lang nog onwennig, onwillig en stuurs,
weerbarstig en vol oude trots
laat zij mij in zwijgzaamheid achter en dan
ontspringt er een bloem uit de rots
daar is het huis…
refr.
ooit statig geweest en gestaan in haar tooi
een plek in de stad en gekend
maar van hoog aan de Rijn tot aan lagere wal
geraakt, gekraakt en ontstemd
behoedzaam doch zeker benader ik haar,
wel wetend dat zij mij niet mag,
doch hunkerend naar nieuwe glorie is zij
en ik voel dat eens op een dag
het huis mijn woning zal worden…
refr.
van kamer tot kamer gegaan en daardoor
ontstond een gestaag déja vu
ik woon in haar boezem en al wat ik hoor
is de hartslag van vroeger en nu.
refr.