ZE FLUISTERT

© Alex van der Horst  januari 2009

 

         refr.   

         het huis is mijn woning geworden.

         Schoorvoetend omgeeft ze mij met muren en steen,

         verlegen nog legt ze haar arm om mij heen,

         ze fluistert en denkt met me mee.

 

eerst lang nog onwennig, onwillig en stuurs,

weerbarstig en vol oude trots

laat zij mij in zwijgzaamheid achter en dan

ontspringt er een bloem uit de rots

                   daar is het huis…                       

 

         refr.

 

ooit statig geweest en gestaan in haar tooi

een plek in de stad en gekend

maar van hoog aan de Rijn tot aan lagere wal

geraakt,  gekraakt en ontstemd

                           

behoedzaam doch zeker benader ik haar,

wel wetend dat zij mij niet mag,

doch hunkerend naar nieuwe glorie is zij

en ik voel dat eens op een dag

                   het huis mijn woning zal worden…  

 

         refr.

        

van kamer tot kamer gegaan en daardoor

ontstond een gestaag déja vu

ik woon in haar boezem en al wat ik hoor

is de hartslag van vroeger en nu.

                                                                 

         refr.